Middenin het jaar, in Zweden, in de drukte, in de Zweedse festiviteiten, in de onduidelijkheden en bezoek uit Nedeland. Ik zou zeggen…… Ga er even voor zitten en geniet mee!
Middenin het jaar – Nationaldag in Zweden
Middenin het jaar, op 6 juni, ligt heel Zweden even stil. Het is dan feest: Nationaldag, zoals deze dag hier wordt genoemd. Dit jaar viel hij op een vrijdag, perfect om dit groots te vieren. Onze vrienden Peter en Marit waren een paar dagen bij ons, en samen maakten we ere een cultuurdagje van. De dag begon met een typisch Zweeds ritueel: het hijsen van de vlag. Maar voordat dat kon, moest eerst het touw aan de grote vlaggenmast vervangen worden. Geen eenvoudige klus, want de top van de mast is onbereikbaar. Peter en Willem namen de uitdaging aan. Het vernieuwen van het touw was een precisiewerkje dat in één keer goed moest gaan. Dus… lijmen? Naaien? Plakken?
Een slimme oplossing
Uiteindelijk kozen we voor een creatieve oplossing. Krimpkousover het touw, de twee uiteinden strak naast elkaar omwikkeld met naaigaren en daarna schoven we de krimpkous er netjes over de twee uiteinden. Met een vlammetje werd alles mooi strak gesmolten. Ja hoor, het zag er best professioneel uit.
Daarna was het een kwestie van het touw langzaam omhoogschuiven door het gat. Spannend! Maar het lukte en onder gejuich kwam het oude touw naar beneden. Tijd voor het grote moment: de grote Zweedse vlag werd gehesen. Met een zelfverzonnen deuntje werd het een vrolijke, giechelige ceremonie. Middenin het jaar maakten we samen een mooie herinnering. Een vlag, een handigheidje en samen lachen. De oude, kleine, versleten vlag? Die mag voortaan dienstdoen als speeltje voor onze bezoek- en oppashonden Benno en Siri.
Een eenvoudige viering, middenin de dag
De feestdag begon voor Marit en mij met voor mij iets heel gewoons: het schoonmaken van een appartement. Samen is zelfs dat gezellig en het gaat ook nog eens twee keer zo snel.
Aan het eind van de ochtend, zo middenin de dag, reden we met z’n viertjes naar Bräcke. In het oude dorpshuis genoten we van een heerlijke fika, zoals het hoort op Nationaldag. Deze dag wordt gevierd omdat Gustav Vasa in 1523 koning werd van een onafhankelijk Zweden. Een historisch moment dat nog altijd leeft in de Zweedse traditie. Na de fika dwaalden we wat rond op het terrein. We bekeken oude gebouwen en werktuigen. Om Peter en Marit nog wat van onze prachtige omgeving te laten zien, maakten we mooie rit door het landschap.
Opnieuw naar de parel van Jämtland
Voor wie mijn blog al wat langer volgt, klinkt dit misschien als herhaling, maar sommige plekken zijn zo mooi dat ik ze vaker zal noemen. Forsaleden is zo’n plek. Een prachtig stukje Jämtland dat we maar wat graag laten zien aan gasten, vrienden en familie.
Ook deze keer namen we onze vrienden mee naar dit natuurwonder, de parel van Jämtland. En wat hebben we genoten! Het mooiste deel van dit gebied, daar waar je de watervallen en vissentrappen kunt horen en zien, maakte Peter eindeloos veel foto’s. Logisch, want het uitzicht blijft indrukwekkend, hoe vaak en in welk jaargetijde je er ook komt. Het weer werkte heerlijk mee en met een fika op een zonnig plekje werd het uitje helemaal compleet.
Grillen met uitzicht – en een stukje Bodsjöleden
Tijdens onze rondrit reden we naar een schitterende plek om worstjes te grillen. Wat een rust en wat een prachtig uitzicht over het meer. Middenin de natuur, waar je de stilte bijna kunt voelen, lijkt het of alles net iets beter smaakt.
Niet ver van daar ligt de Bodsjöleden, een prachtige wandelroute van zo’n 75 kilometer. We bezochten enkele van de mooie plekjes langs het pad. Deze route is vorig jaar volledig gerenoveerd, met nieuwe bewegwijzering en informatieve borden, waardoor het nog aantrekkelijker is geworden voor wandelaars. Langs de Bodsjöleden kom je bijzondere plekken tegen, zoals een verlaten boerderij en een oude graanmolen. Stille getuigen van het leven van vroeger. Een aanrader voor wie van natuur én geschiedenis houdt.
Waardevolle dagen samen
Wat hebben we een mooie tijd gehad met Peter en Marit. Vijf dagen samen, vol gesprekken, gezelligheid en dingen die we met elkaar konden doen. Het weer werkte gelukkig mee, maar het waren vooral de fijne momenten samen die deze dagen zo bijzonder maakten. Wat hun verblijf anders maakte dan een gewoon bezoek zoals we in Nederland kenden, is dat ons leven hier in Zweden zo verweven is met ons werk.
Werk en privé vallen hier samen
Middenin ons dagelijkse ritme zagen zij ons in onze vrije tijd en in ons werk: schoonmaken, klussen, voorbereiden en gasten ontvangen. Dat blijft toch bijzonder. In Nederland zie je vrienden meestal los van hun werk, maar hier valt alles samen. En juist dat gaf deze dagen een extra dimensie. De intensieve tijd die we samen hadden, hebben wij als heel waardevol ervaren. Het voelde vertrouwd, ontspannen en we zijn dankbaar dat we dit konden delen. Mooie herinneringen die we meenemen, en wie weet komt er een vervolg.
Na het uitzwaaien pakten we de draad van het dagelijks leven weer op: Administratie, schilderen als het weer het toelaat, koffie drinken met langskomende vrienden, en tot onze verrassing ontdekken dat we een behoorlijke stoorzender zijn geworden. Een spreeuw heeft namelijk een prachtig plekje gevonden onder het dak van de veranda om een nestje te bouwen. Elke keer als we buiten willen zitten, voelt hij of zij zich ongemakkelijk en vliegt weg. De komende dagen – misschien zelfs weken – toch maar een beetje rekening mee houden.
Twee keer precies middenin
Als het echt even kan – geen gasten, mooi weer en werk dat het toelaat om alles even los te laten – dan grijpen we die kans. Zo zijn we samen op pad gegaan, richting het exacte middelpunt van Zweden. Een rit van ruim een uur naar het zuiden, langs een schitterende route. Onderweg zagen we een oude houten brug: de Vikbron, vlak bij Fränsta in de gemeente Ånge. Deze brug is 133 meter lang en daarmee de langste houten brug in zijn soort in Zweden. Zowel de fundering als de bovenbouw zijn volledig van hout. In de zomer van 2000 raakte de brug zwaar beschadigd door een enorme overstroming, maar werd later in ere hersteld. Bij de heropening in 2005 kreeg de brug een plek op de monumentenlijst – terecht, als je het ons vraagt.
Precies middenin Zweden: Flataklocken
Na een korte aurotour bergopwaarst kwamen we aan bij Flataklocken, het geografische middelpunt van Zweden. Het hart van Zweden. De berg is 465 meter hoog. Vanaf de top heb je een indrukwekkend uitzicht van 360 graden over het glooiende landschap. Wat deze plek zo bijzonder maakt is, dat je op een heldere dag helemaal tot aan de Botnische Golf kunt kijken. Het voelde best bijzonder om daar te staan.
Eén Bijzonder Toeval?
Regelmatig deel ik foto’s van onze momentjes uit het dagelijks leven in onze gezinsapp. Zo ook een foto van het middelpunt van Zweden. Tot mijn verrassing reageerde Aron, die momenteel aan de andere kant van de wereld in Nieuw-Zeeland is. Hij vertelde dat hij de volgende dag… naar het middelpunt van Nieuw-Zeeland zou gaan! Wat een toeval: twee gezinsleden, op twee continenten, die vrijwel gelijktijdig een bezoek brengen aan het middelpunt van hun land. Het geografische middelpunt van Nieuw-Zeeland ligt op het Zuidereiland, in de buurt van Nelson. Hoewel het exacte punt iets verder landinwaarts ligt, is de top van Botanical Hill de meest bekende en symbolische plek. Daar staat een markering met de naam Centre of New Zealand—een geliefde plek voor wandelaars en toeristen. Vanaf de top heb je een prachtig uitzicht over Nelson en de Tasman Bay.
Zweedse duidelijkheid of toch niet altijd?
Tijdens onze dagtocht kwamen we weer zo’n typisch voorbeeld van Zweedse duidelijkheid tegen, althans dat dachten we. Langs de doorgaande weg zagen we een wit bord met een toeristisch symbool en de tekst ‘Mittpunkt Sverige’ (zie foto). Daaronder een geel bord met de naam ‘Flataklocken’. Mooi, dachten we, daar is het geografische middelpunt van Zweden!
Waar is het volgende bord?
We namen de afslag en reden een paar kilometer verder, uitkijkend naar zo’n wit bord met ‘Mittpunkt Sverige’. Maar nee, we zagen alleen nog het gele bord met ‘Flataklocken’. Hmm… wat nu? Toch maar doorrijden dan. En ja hoor, uiteindelijk bleek dit inderdaad de plek middenin Zweden te zijn. Maar toch vreemd: geen enkel bord meer dat bevestigde dat we goed zaten. Die Zweedse duidelijkheid had hier blijkbaar even pauze.
Een mysterieus bord
Even later werden we nieuwsgierig door een ander wit bord met toeristensymbool en de mysterieuze tekst ‘Järnframställning’ – ijzerproductie dus. Klinkt interessant, toch? Dus wij sloegen af. Het bospad werd steeds smaller en eindigde – zoals veel bospaden hier – in een soort mini-rotonde. Er stond een houten aanplakbord… maar helaas, het was leeg. Geen uitleg, geen info, niks. Tja… dan maar weer omkeren.
We genieten enorm van de rust en natuur hier, maar soms zou een beetje extra informatie onderweg wel fijn zijn. En eerlijk is eerlijk: dat missen we soms wel. Zweedse gemeentes laten mijnsinziens hier wel een kans liggen.
En dan nog een mooie afsluiter
Middenin de lupines. Het was en is een genot om al die prachtige witte, rose en blauw-paarse lupines te bewonderen in de bermen. Ik kon het niet laten om er even middenin te gaan staan shinen. We hebben wel 30 km op een grusweg gereden met aan beide kanten van die prachtige lupine met daartussen de fluitenkruid. Schitterend.
Ze zijn oorspronkelijk afkomstig uit Noord-Amerika, maar zijn in de 19e eeuw als tuinplant naar Europa gebracht en verwilderd. In Zweden kom je ze tegen langs wegen, in tuinen en op braakliggende terreinen. Hoewel ze mooi zijn, worden lupines ook als invasieve soort beschouwd, omdat ze andere planten kunnen verdringen en zo de biodiversiteit kunnen aantasten. Inmiddels staan ze ook volop in bloei in onze tuinborder.
Er staan al weer heel wat mooie foto’s te popelen om in mijn volgende blog te mogen shinen. Wil jij de foto’s nog beter bekijken, meld je dan aan voor de blog-nieuwsbrief en je ontvangt deze in je emailpostvak. Vergeet niet te bevestigen in de email. Zodra de blog uit is ben je één van de eerste die hem kan lezen en bekijken.