Wat als…
Wat als de dooi eerder komt dan verwacht? Wat als het voorjaar zijn intrede doet, maar de sneeuw toch weer valt? Wat als de kerstverlichting eindelijk wordt opgeborgen? En wat als beide zonen belangrijke stappen nemen in hun leven? Wat als… en nog veel meer.
Het is niet dat ik in angst leef, verre van dat. Maar het voelt anders nu ik alleen maar toekijk, in plaats van actief deel te nemen. Het idee dat ik passief hulp en steun kan bieden, in plaats van er zelf bij te zijn, is toch een heel andere ervaring.
…de dooi vroeg zijn intrede doet?
Deze winter voelde vreemd. Anders. Begon wat later en zorgde voor een ongekend aantal dagen en zelfs nachten met temperaturen boven nul. Onze gasten hebben hier weinig van gemerkt want voor Nederlandse begrippen hadden we veel sneeuw en heerlijk winter weer. Sneeuwscooteren, ijsvissen, het kon allemaal, maar net even te kort. Alle ijsviswedstrijd rond Pasen zijn hier afgelast. Hier in Hunge altijd een dorpsgebeuren en dat voelt nu een beetje leeg. Niet alleen vanwege het vissen zelf, maar vooral vanwege het samenzijn en de verbinding met elkaar. Het ijs mag dan dik genoeg zijn om met een paar mensen op de lopen maar voor 150 personen kan de veiligheid niet worden gewaarborgd. De ijsvis foto’s hieronder zijn van vorig jaar.
Lente?
En nu? Nu zie ik tussen al het bruine dode gras al bloempjes in de berm. Kort op de steel, felgekleurd geel alsof ze ons begroeten met hun gele glimlach. De kraanvogels zijn terug, hun schelle ‘kroe kroe’ klinkt als muziek in mijn oren. Dat geluid markeert voor mij niet alleen het begin van de lente, maar ook het begin van iets in mijzelf; nieuwe energie en zin om nieuwe dingen te gaan maken en aan te pakken.
De seizoenen zijn zoals ze zijn, en daarin schuilt juist hun kracht. De kracht van de natuur! Ik pas me wel aan, kan immers ook niet anders. Ik snoei wat takken, veeg de borders schoon, adem de frisse lucht in en geniet met volle teugen van het buitenzijn. Ik heb geen grootse tuinplannen dit jaar dus ik heb gewoon een beginnetje gemaakt. De vroege lente is heel erg welkom maar April doet ook hier wat hij wil. Zo lag er vanmorgen, 10 april weer een dun wit dekentje op Hunge. Van korte duur want in de middag was alles weer verdwenen.
…de kerstverlichting voor 7 maanden wordt opgeborgen?
Zeven maanden lang heb ik mogen genieten van het warme licht van lampjes binnen en buiten. De kerstversiering zelf verdween begin januari, maar de sfeerverlichting mocht blijven. Die kleine lichtjes hielpen mij de donkere wintermaanden door: ze gave wat vrolijkheid en sfeer in huis en een warm welkom bij thuiskomst. Inmiddels staan ook de sleetjes en sparks weer opgeborgen in de schuur.
Maar nu is het tijd voor iets nieuws. De verlichte kerstbomen in de dorpen zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor iets typisch Zweeds: berkentakken versierd met kleurrijke veertjes. Påskris, zoals het hier heet, is een vrolijke paastraditie waarbij takken worden versierd als symbool voor nieuw leven en het ontwaken van de natuur. Ook bij ons aan de voordeur staan inmiddels twee grote berkentakken met veertjes. Ze wiegen zachtjes in de wind, vol kleur en vrolijkheid en geven mij een lentegevoel.
Diepere betekenis Pasen
Naast de kleurrijke tradities en het buitenleven heeft Pasen natuurlijk ook een belangrijke diepere betekenis. We vieren dat Jezus de grote Overwinnaar is, en dat wij in Hem meer dan overwinnaars zijn. We vieren dat Zijn liefde voor ons tot het uiterste ging, Zijn sterven, en dat Hij door de kracht van Gods liefde weer opstond uit de dood. Gods liefde is sterker dan de dood. En niets, maar dan ook niets, kan ons scheiden van Zijn liefde! Wat een heerlijk vooruitzicht.
De lampjes mogen dan opgeborgen zijn, de lente zorgt voor haar eigen lichtjes: in bloemen, in prachtig vogelgezang en in warmte.
Wat als onze zoon een weekje bij ons is?
Wat als je weet dat de tijd samen kort is, en je daarom elk moment nog intenser beleeft?
Laat op de avond van 31 maart haalden we Aron op van het vliegveld in Östersund. Voor ons meteen de mogelijkheid om ons ‘halen in Östersundlijstje’ af te werken en een middagje te gaan shoppen. Achteraf gezien was dat misschien niet het beste idee omdat we eveneens drie uur in de avond moesten overbruggen. Dat is best een uitdaging. Uiteindelijk brachten we wat tijd door in de McDonald’s, waar we met de iPad het Nederlandse nieuws keken en wat programma’s volgden. Niet echt boeiend misschien, maar ach, dat hebben we wel voor hem over!
En dan, dat moment waarop we hem weer in onze armen konden sluiten, zo vertrouwd en toch elke keer weer bijzonder. Het horen van zijn stem, het zien van zijn lach… het raakt me elke keer weer diep en geeft me een intens gevoel van blijdschap en rijkdom. Emigreren betekent ook: missen, niet elke dag bij elkaar kunnen zijn. En daarom zijn deze momenten zo ontzettend waardevol en bijzonder geworden.
Gelukkig was ik nét hersteld van een hardnekkige griep en luchtweginfectie. De energie was nog niet helemaal terug, maar genoeg om volop te genieten. Van elkaar, van de gesprekken, van ons samen zijn. We bezochten de halfbevroren watervallen, ontmoetten vrienden, speelden spelletjes en klusten wat in en om het huis. Het was niet groots of bijzonder, maar het was: in elkaars nabijheid zijn. Als je weet dat het tijdelijk is, dan voel je pas echt hoe rijk je bent.
… hij voor een jaar naar de andere kant van de wereld gaat?
Wat als deze veranderingen juist nieuwe kansen brengen voor groei en avontuur, zowel voor hen als voor mij?
Na jaren van samen bijzondere momenten te hebben beleeft hier in Zweden, is hij nu samen met zijn vriendin voor een jaar in Nieuw-Zeeland aangekomen. Een periode van nieuwe avonturen en persoonlijke groei voor hen beiden, wat ik hen van harte gun. Toch voelt het als een uitdaging om zijn nabijheid te missen, zeker nu we elkaar de laatste 3 jaren hier in Zweden zo’n 3-4 keer per jaar zagen. Ik probeer onze mooie herinneringen vast te houden en weet zeker dat deze ervaring hen en mij zullen verrijken, en dat het contact en liefde blijft, ook al is de afstand groter.
… je ene kind zijn huur opzegt en de ander gaat verhuizen?
Wat als je oudste kind zijn huur opzegt en vertrekt naar het buitenland, terwijl je jongste nog geen week later besluit te verhuizen?
Het voelt bijna alsof alles ineens in een stroomversnelling komt. Wat een ontwikkelingen, en wat een emoties voor hen natuurlijk, maar ik merk ook hoe dit mij persoonlijk raakt. Noah is nu de enige van ons gezin die nog in Nederland woont, en bij zo’n verhuizing zou je normaal gesproken als gezin voor hem klaar staan. Ik had bij hem moeten zijn, hem willen helpen met de praktische zaken en dan de emoties die zo’n grote verandering met zich meebrengt. Gelukkig heeft hij veel vrienden die hem helpen met de verhuizing en hem steunen in deze fase, maar toch… dit doet me weer beseffen wat emigratie met zich meebrengt.
Het is niet alleen een avontuur voor degene die vertrekt, maar zeker ook voor degenen die achterblijven. De afstand, het missen van zijn nabijheid, maakt de veranderingen voelbaar op een manier die ik niet had verwacht en misschien ook niet had kunnen verwachten. Gelukkig maakt het regelmatig videobellen een klein beetje goed. En toch weet ik dat dit ook weer een kans is voor ons allemaal om te groeien. En we mogen uitzien naar Noah’s komst eind april, voor een paar dagen!
Wat als genieten een intensere betekenis krijgt?
We ontmoeten onze zonen zo’n 3-4 keer per jaar. Die momenten van samenzijn zijn intens en extra kostbaar. Alles lijkt wel meer geladen: de kleine dingen, de uitstapjes, de gesprekken die langer duren, de knuffels die vaker worden gegeven. De aanrakingen, die in het dagelijks leven misschien vanzelfsprekend lijken, voelen nu als grote geschenken. Wat ooit vanzelfsprekend was, is nu een herinnering die ik bewust en enorm waardeer.
Het is alsof elke moment van hun aanwezigheid belangrijker is. We doen dezelfde dingen die we altijd deden, maar deze voelen nu anders. Elke glimlach, elk gesprek, zelfs de stiltes, krijgen een diepere betekenis. Dat maakt het genieten, juist door de beperkte tijd die we samen hebben, zoveel rijker en intenser.