Soms moet je iets achterlaten om te beseffen hoeveel het voor je betekent

Weg uit Zweden:  Alleen op pad, na 365 dagen per jaar samen, en inmiddels ruim drie jaar wonen en samenwerken in hetzelfde ritme. Twaalf dagen afstand, om weer te kunnen verlangen. Want als je een tijdje weggaat uit je vertrouwde omgeving, merk je pas echt wat je mist – én wat je koestert.

Opruimen en vooruitkijken

Nadat de groep ijsvissers weer vertrokken was, konden we aan de slag om alle appartementen weer netjes in orde te maken. We keken ook erg uit naar de komst van onze zoon Noah. Eerst nam hij deel aan een Lego-evenement in Trondheim (Great Ball Contraption) in Noorwegen, en daarna verbleef hij een paar dagen bij ons in Zweden. Het was heerlijk om weer even samen te zijn: niets moet, alles mag.

Omdat hij een koffer bij zich had, vol met legobouwsels, zette hij er één voor ons in elkaar. Heerlijk zo samen bezig zijn. Met Willem heeft hij een deel van de bodsjöleden (gerestaureerde wandelroute om ons dorp van 75 km) gelopen. De sneeuw was net gesmolten, dus het was op sommige plekken een flinke uitdaging om de schoenen droog te houden. Ik heb met Noah nog een rondje getoerd om elanden te spotten.

En ja hoor….. Noah zag er één die net het bos in ging. We zijn doorgereden en op de terugweg zag hij deze nog een keer. Met veel moeite te zien op onderstaande foto. We hebben daar zeker 2 minuten stilgestaan en op een gegeven moment twijfelden we of we nu naar twee boomstammen stonden te kijken of dat het werkelijk een eland was. De eland heeft zich namelijk niet verroerd in die twee minuten. Toen we begonnen te rijden, zagen we de elanden, want het bleken er twee te zijn, verder het bos in lopen. Nooit gedacht dat deze grote beesten zolang stil konden staan. Met Noah wordt het trouwens nooit saai. Hij regelt vaak iets met bekenden in de omgeving. Deze keer: een schietoefening.

Een bijzonder natuurcadeau

Na de schietoefening gingen we nog een bakkie doen bij Hennie thuis. Vanaf het bospad wilden we rechtsaf de weg op. Ik keek nog even naar links en zag heel in de verte iets op de weg staan, zitten of…. Een eland misschien? Dus gingen we eerst maar eens kijken wat voor bijzonders dit kon zijn. Dichterbij komend zagen we al snel dat het 4 rendieren waren, waarbij ook een prachtige wit exemplaar. Rendieren gaan stoïcijns hun eigen gang. Ze zijn dan ook van dichtbij te benaderen en laten zich goed fotograferen. Wat een kadootje. Veel foto’s en video’s gemaakt. Hennie was met Bart al naar zijn huis gereden en hadden dit spektakel helaas gemist. Op de terugreis kregen we nogmaals de kans om deze 4 rendieren van dichtbij te bewonderen. Super gaaf voor Bart die dit de eerste keer had gemist.

Een afscheid met een knuffel

En toen kwam opnieuw het moment om iemand uit te zwaaien. Noah moest weer weg uit Zweden. We brachten hem naar het station van Bräcke, gaven hem een dikke knuffel en daar ging hij. Voor mij een kort afscheid, want ook ik zou binnenkort weg uit Zweden – zij het tijdelijk. Ik had een flitsbezoek naar Nederland in de planning. Nou ja planning? Voor na Pasen kreeg ik het verlangen om er even tussen uit te gaan. Sietske kwam op bezoek en ik deelde mijn verlangen. Ze zei meteen: ‘Je weet toch dat ik naar Nederland rijdt!’ Ik wist dat ze ging maar wist niet meer wanneer. Nou dat kwam even mooi uit. Ik kon met haar meerijden.

Tijdens de voorbereidingen merkte ik dat ik mijn witte schoenen wilde schoonmaken en poetsen. Ineens dacht ik: Wat ben ik eigenlijk aan het doen? In Zweden is de staat van mijn schoenen prima, maar in Nederland moet het blijkbaar schoon en netjes. Het voelde alsof ik weer mee moest doen aan de perfectie. Ik besloot mijn schoenen níet te poetsen. In Zweden draait het meer om comfort en praktisch denken, en dat voelt voor mij veel prettiger.

Op reis met een vriendin

Samen met mijn vriendin Sietske, die ook in Zweden woont, reisde ik dus in drie dagen naar Nederland. Het was heerlijk relaxed en onderweg zagen we veel dieren: een veelvraat (we dachten eerst dat het een beer was), een eland, een eekhoorn die net voor de auto overstak, veel kraanvogels, reeën, herten – en helaas ook veel doodgereden dassen en wasberen. Voor ons beiden was dit de eerste keer dat wij de zeer zeldzame veelvraat zagen. Wel op grote afstand, maar toch! We hopen ooit nog een echte beer te zien. Dan hebben we al het grote wild uit onze omgeving mogen aanschouwen.

Herkenning en heimwee

Op vrijdagmiddag om 13.00 uur kwamen we aan in Enschede, waar ik twee nachten bij Noah verbleef. Hij woont sinds kort in een nieuw appartement. In mijn vorige blog schreef ik al dat ik het jammer vond dat ik hem niet had kunnen helpen met verhuizen. Nu kon ik hem alsnog een handje helpen. We hebben gezellig geluncht, gegeten en een tochtje door de stad gemaakt – op een oude studentenfiets! Dat was even wennen voor mij als elektrischefietser.

Wat is Enschede een groene, gezellige stad. Mooie oude gebouwen, moderne architectuur, veel kunst – en heel fietsvriendelijk. Noah woont op de 7e verdieping en heeft een prachtig uitzicht over de stad en het vele groen. We hoorden de brandweerauto’s met sirene’s in de verte en ik was even nieuwsgierig wat er aan de hand was. Uit het raamkijkend zag ik zwarte rook boven de groene horizon verschijnen. Bleek een grote bosbrand te zijn.

Een geslaagde Moederdagverrassing

Zondag 11 mei verraste ik mijn moeder, broers en zussen. Niemand wist dat ik zou komen – behalve mijn jongste zusje Ilse. Ik kon meerijden met een goede vriend van Noah van Enschede naar Hoogeveen, waar ik bij Ilse werd afgezet. Samen met haar gezin naar mijn moeder gereden en bij haar thuis wachtte ik in de auto. Ilse moest even later nog iets uit de auto halen. Ja, dat was ik. Door de tuin lopend was ik haar Moederdagverrassing. Mijn moeder was compleet overweldigd. “Wat is dat nou? Jij hier?” riep ze uit. Mijn plannetje was geslaagd.

Genieten van geur, kleur en eten

Het weer werkte ook fantastisch mee. De natuur was overweldigend frisgroen en overal bloeiden bloemen. Voordat ik Zweden had verlaten, maakte ik nog wat foto’s van de bloesem rond het hotel – kersenbomen, appelbomen, narcissen. Ook in mijn moeders tuin kon ik het niet laten om alles vast te leggen. Onderweg naar Nederland bespraken Sietske en ik wat we aan eten misten en zeker wilden nuttigen en of meenemen: krentenbollen, chipolatapudding, roggebrood, Rivella… Ik had natuurlijk weer een boodschappenlijstje ‘halen in Nederland’. Met de auto heb je de ruimte om wat extra’s in te slaan. Het was verleidelijk – vooral bij Action en de supermarkt – maar ik heb me aardig ingehouden.

We waren een paar uur op de terugweg naar Zweden, toen mijn moeder me liet weten dat de fruitbak van haar koelkast nog vol lag met heerlijke Hollandse kaas. Helaas waren we al te ver om nog terug te keren. Gelukkig mogen we binnenkort vrienden ontvangen, die bereid zijn om alsnog de kaas naar Zweden te brengen.

Even wennen aan de drukte

Winkelen vond ik erg vermoeiend: winkel in, winkel uit. Soms gingen we met de auto, maar ik vond het ook heerlijk om er even op de fiets op uit te gaan. Ik heb die week in Nederland meer gefietst dan de hele afgelopen zomer in Zweden! Wat ik echt niet mis, is het constante geluid van auto’s. Dat vond ik vóór onze emigratie al erg vervelend. De drukte in het verkeer is iets wat ik met liefde achter me laat. Vrienden of familie die ons in Zweden bezoeken vragen regelmatig of ze nog iets voor ons mee moeten nemen. Dankzij deze trip kan ik mijn wensenlijstje weer aanvullen.

Samen – en even alleen

En dan heb ik het nog niet gehad over Willem. Hij bleef achter in Zweden en hield het hotel draaiende. Sinds we hier wonen, zijn we praktisch altijd samen. Alleen in december 2023 ben ik een weekje alleen in Nederland geweest. Toen ik besloot om weg te gaan uit Zweden, hadden we een paar boekingen staan. Vlak voor mijn vertrek kwamen er nog meer bij. Het werd hard werken voor Willem, maar hij redde het prima. De techniek van videobellen met whatapp is een uitkomst wanneer er vragen zijn over bijvoorbeeld de was. Misschien komt mijn moment ook nog eens om het hotel in m’n eentje te runnen.

Een volle week, maar niet té vol

Tijdens mijn week in Nederland heb ik nog een paar bekenden en familie bezocht. Niet te veel – het moest ook leuk blijven. Iedereen heeft z’n werk, z’n ritme. Ik had fijne gesprekken, genoot van kleine momenten, en voelde de rijkdom van het even hier zijn. Maar toen het moment daar was om weer terug te gaan, was ik ben blij dat ik tijdelijk weg ben gegaan uit Zweden, maar nog blijer dat ik weer thuis kon komen.

Al  terugrijdend door Zweden ervoer ik de bevestiging dat ik op de juiste plaats in Zweden woon. Wat een natuur, wat een rust, wat een genieten. En nu ik de lente in zijn volle glorie heb mogen aanschouwen in Nederland, mag ik dat nu nog een keer hier in Jämtland. Hoe fijn is dat. De natuur staat hier nu op springen.

Koel op vakantie? Kies voor Zweden!

Wil je ons blijven volgen?
Meld je dan nu aan…