Heel dicht bij elkaar
We hebben met familie en onze jongens samen kerst mogen vieren hier in Zweden. Het was heeeeeeel speciaal. We wonen ver uit elkaar : Ghana (bijna 9000 km) Zuid Duitsland (bijna 2300 km) en Nederland (1800 km)en nu samen. Elkaar kunnen zien, voelen, horen en van elkaar genieten. Het was een drukke maar heel gezellige tijd. Wat en hoe? Lees mee!
Voorbereidingen
Ja, zoals velen van jullie ook zullen doen in december voor de feestdagen, hebben wij ook voorbereidingen getroffen voor het winterseizoen. Deze startte voor ons op 20 december. Een seizoen met veel gasten die we verwennen met lekker eten en bijzondere activiteiten. Sneeuwschoenen uit de tassen, wandelstokken voorzien van sneeuwdoppen, puntjes op de i voor wat betreft de kerstversiering en de appartementen, menu’s compleet maken, activiteitenprogramma’s eventueel nog aanpassen, algemene ruimtes nog een grote schoonmaakbeurt geven, check bij samenwerkingspartners, boodschappenlijsten maken, een sneeuwschoenpad prepareren en onderzoeken of het ijs op het meer sterk genoeg is om er over te lopen. Dus niet overal want Willem haalde een nat pootje.
Oh ja, we mochten nog een diepvries ophalen bij onze, inmiddels geen nieuwe buren meer, maar vrienden. Uit een huis waar, sinds de sneeuwval, geen sneeuw geschoven was. Een hele uitdaging. Maar die gaan we graag aan. Moet ook wel hier. Dus matje op de sneeuw, diepvriesje er op en duwen en trekken. Het is weer gelukt.
Kortom het was een drukke tijd voor ons. Maar ook een tijd van uitzien naar…… heel dicht bij elkaar zijn, het feest van Het Licht, Die op aarde is gekomen. Een jaar afsluiten en het nieuwe jaar fris beginnen. Ja dit jaar met familie. Kom maar op we konden niet wachten. Weken en dagen hebben we afgeteld om ze allemaal te mogen zien en knuffelen.
Familie van ver
Inmiddels kunnen we zeggen dat al onze familie van ver komt. Nederland is immers al 1800 kilometer bij ons vandaan. Zo mochten we Aron en Noah heerlijk in onze armen nemen. We hebben wat afgeknuffeld. Toch heel anders dan videobellen hoor. Willem’s zus Joke is ruim 28 jaar geleden, als zendeling en werkzaam voor Wicliffe Bible Translation, naar Ghana vertrokken. Daar is ze gehuwd met Abukari en samen hebben ze twee zonen, Samuël en Micah. Samen met onze twee zonen zijn ze via Nederland afgereisd naar het koude, hoge noorden. Abukari gaf aan dat hij het in Ghana niet kouder heeft gehad dan +15 graden. En Joke +20 graden. Ik weet niet meer precies hoe koud het is geweest tijdens hun verblijf, maar zeker -17. Dapper dat ze het aan hebben gedurfd om naar deze kou te komen. Op 19 december, de dag voor hun vertrek, was Aron’s geboortedag. Hij mocht zijn 26ste verjaardag vieren. Dat hebben we, heel dicht bij elkaar, op de 21 ste nog even dunnetjes overgedaan. Dankbaar voor zo’n lieve, fijne zoon. En in Zweden hoort daar een princessentaart bij. Ook al ben je een jongeman.
Samen op pad
De eerste dag samen was de donkerste dag van het jaar. Net even iets anders dan in Nederland of Ghana. De zon kwam op om 9.34 en ging onder om 13.41. Totaal dus maar 4 uur en 7 minuten zonlicht, als deze aanwezig is. Ook de dag dat we weer met verlangen uitzien naar de dagen die gaan lengen. Gezellig samen zijn, even bijna niets doen en genieten van elkaars aanwezigheid. Samen bedenken wat we gaan eten, wie wanneer gaat koken en wat we op welke dag gaan ondernemen. Eerste activiteit was ijsvissen. We hadden de beschikking over een sneeuwscooter met slee voor al onze spullen. En de sneeuwscooter was onze taxi. Deels lopend over het Hungesjön ijs naar de grillplek en zodra de sneeuwscootertaxi bij ons was stapten een aantal op en lieten zich brengen. Ja en dan maken onze jongens natuurlijk van de gelegenheid gebruik om als sneeuwscooter-taxichauffeur te fungeren. Bij de grillplek kon Abukari zijn fire-skils inzetten. Een man met Afrikaanse ervaring. Intussen werden de gaten geboord voor het ijsvissen. Het ijs bestond uit twee lagen. Eerst een laag sneeuw, dan een laag ijs, daaronder water en dan de onderste laag ijs.
Op een gegeven moment was Aron aan het boren en dacht dat hij nog door de tweede laag ijs moest. En maar drukken en drukken, terwijl hij niet verder kwam. Bleek daar een steen onder te liggen. Helaas voor de boor. De mesjes aan de punt zijn nu compleet stomp. Gewoon pech. Gelukkig hebben we de handboor altijd bij ons. En ik moet zeggen wel net zo leuk om dit op eigen kracht te doen. In de grillhut was het comfortabel en zaten we lekker heel dicht bij elkaar. Niets gevangen maar wel een leuk ervaring rijker. Vooral het rijden op de sneeuwscooter was weer bijzonder gaaf!
Wateroverlast in NL komt dichtbij
In Nederland en omliggende landen regent het al weken. Al dat water komt via de rivieren in Nederland met als gevolg overstromingen en een hoog grondwaterpeil. Zo kreeg Noah, wonend in een flatje in Enschede, tijdens zijn verblijf bij ons, bericht dat de kelder was ondergelopen. Oei, das minder mooi. Een aantal verhuisdozen met spullen uit zijn kindertijd stonden daar. Onderandere fotoboeken van zijn eerste vier levensjaren. Natuurlijk had hij gehoopt dat het mee zou vallen maar helaas.. alle fotoboeken zijn nat geworden. Hij heeft bij thuiskomst alle foto’s, die gelukkig in insteekhoezen zaten, te drogen moeten leggen. Wat een klus.
We hebben afgesproken dat, wanneer wij in april naar Nederland komen, samen de foto’s in nieuwe boeken zullen doen en de teksten er weer bij zullen schrijven. Mooie bijkomstigheid was dat hij alle foto’s nog eens te zien kreeg. Herinneringen ophalen en af en toe een foto van de foto gemaakt en doorgestuurd naar ons. Leuk hoor. Ik deel er twee met jullie omdat ze so cute zijn.
Samen op de slee
Geen gewonen slee maar een slee getrokken door sledehonden. Het was koud maar dat deert de honden niet. Ze zijn wel wat gewend en gedijen goed bij deze temperaturen. Maar onze Ghanese familie? Nou ze hebben het goed doorstaan. Willem is samen met hen op pad gegaan via de iceroad naar de sledehondenfarm. Een prachtige route over slingerwegen, heuvel op en heuvel af door prachtig besneeuwde bossen. Aangekomen een extra laagje kleding er bij aangetrokken en even geknuffeld met de honden. Intussen werden ze één voor één in volgorde aangelijnd en begon het blaffen. Ze willen dan ook zo snel mogelijk rennen. Iedereen goed ingepakt, heel dicht bij elkaar op de slee en dan, één signaal van de leider en daar gaan ze met heeeeel veeeel enthousiasme. De honden zijn dan ook niet meer te houden. Vanaf hun vertrek is het in één keer stil. Een zeer bijzondere belevenis, zo ervaren al onze gasten dit evenement. In de stilte, samen met de honden in de magische natuur. Moeilijk te omschrijven.
Ik was thuis gebleven met Aron en Noah. Wij hadden samen quality time. Ook erg fijn. De volgende dag hebben we de sneeuwschoenen ondergebonden en zijn dwars door het bos gelopen. Het pad was enigszins gevormd door een eerdere tocht, maar het was wel heel leuk en bijzonder. Zodra ze van het pad afgingen, en dat doen de jongens natuurlijk, dan was het zwaar lopen. Lekker ‘donderjagen’ met elkaar! Aan het eind van het bospad de sneeuwschoenen afgedaan, geparkeerd en even naar de buurman verderop gelopen om het elandkarkas te bekijken. Deze hangt in de boom als voer voor de vogels. Teruggeven aan de natuur! De vogels kunnen dit goed gebruiken nu er geen zaden te vinden zijn. Het was er dan ook een drukte van je welste met allerlei soorten vogels.
Heel dicht bij elkaar
Terug van onze sneeuwschoenwandeling nog even heel dicht bij elkaar poseren voor de familiefoto. Altijd een dingetje. Nog één, nog één. Nou 10 is wel genoeg. Moet toch een mooie tussen zitten. En als we dan toch bezig zijn dan wil ik ook een paar kiekjes samen met onze jongens. Voelt ook een beetje als van nu het kan, neem m’n kans.
En dan het avontuur sneeuwscooteren. Iets waar bijna iedereen erg naar uit heeft gezien. Echt gaaf om op zo’n machine over het meer en door de bossen te rijden. Soms ook spannend. Ik zat voorop met Samuel achterop. Op een gegeven moment was het pad wat schuin en voelde dat ik de machine niet kon bijsturen. Extra gas geven is dan een optie maar dat vond ik te spannend. Mij leek in een flits het beste om me met de sneeuwscooter in de sneeuw te laten vallen. Kantelen dus. Samuel kantelde mee en daar lagen we. Mijn voet onder de sneeuwscooter, die door dodemansknop (polsbandje) direct uit ging. De sneeuw is een laag poeder en ik voelde al snel dat ik met mijn voet ruimte kon maken. Had ook geen pijn, dus wat heen en weer bewegen en kon ‘m er onder vandaan halen. Niets aan het voetje. Daarna wel wat voorzichtiger geworden in bochten. Niet verkeerd natuurlijk. Heerlijk genoten van de kolbulle, een vette spekpannekoek, gebakken op open vuur. De terugreis ging over kronkelige bospaden en heuvels. Wat een avontuur zo samen.
Kerst
Op 24 december kijken de Zweden traditiegetrouw naar een kerstcompilatie van Donald Duck. Die wordt elk jaar om 15.00 uur uitgezonden op de Zweedse televisie. ’s Avonds draait het om het beroemde Zweedse ‘smörgåsbord’, dat met kerstmis ‘Julbord’ genoemd wordt. Daarbij heb je 101 gerechten die elkaar bijna staan te verdringen op tafel. Die wel in een bepaalde volgorde en bij voorkeur zelfs in bepaald serviesgoed moeten worden geserveerd als je aan tradities hecht. Eén voordeel: je hoeft je hoofd dan niet te breken over wat je nu weer op tafel zult zetten. Precies hetzelfde als elk jaar dus. Een traditioneel toetje na een julbord is rijstepap met slagroom, mandarijen en amandelschaafsel. Echt heerlijk.
Eerste Kerstdag is een vrije dag en de meeste Zweden gaan naar Julotta (de vroege kerkdienst). Een goede dag om te gaan hiken, wandelen, langlaufen of om lekker thuis te genieten.
Zondag 24 december zijn wij met z’n allen naar de dienst geweest in de Elimkerk in Bräcke. Er waren geen specifieke voorbereidingen getroffen maar iedereen kreeg de mogelijkheid om iets te delen met de aanwezigen. Verschillende mensen gingen dan ook voor en deelden getuigenissen. Het was een bijzonder mooie dienst waarin we echt de Heilige Geest hebben mogen ervaren en mensen zijn aangeraakt. Kerstavond hadden wij, Willem en Ria, voor het eerst een kerst-pakjes-avond. Heel gezellig zo met elkaar.
Zo zijn wij, Joke, Willem, Samuël, Aron en ik op kerstmorgen vroeg opgestaan en om 7.50 lopend naar het schoolkerkje in Hunge gegaan. De dienst was al begonnen en stilletjes schoven we heel dicht bij elkaar op de prachtige houten banken. Het was een traditonele dienst en natuurlijk in het Zweeds. Er werd afwisselend een deel van het kerstverhaal voorgelezen en gezongen. Gewoon bijzonder om een keer meegemaakt te hebben.
Ik heb nog een smörgåstårta, sandwich-taart gemaakt. Typisch Zweeds. Zeker voor herhaling vatbaar. We hebben er allemaal enorm van genoten. Evenals de fakkelwandeling. Lijkt zo simpel, maar hier in de magische sneeuw echt bijzonder.
Aan alles komt een eind
Zo ook aan het bezoek van familie en onze jongens. We hebben genoten van de momenten aan tafel, de gesprekken en gewoon bij elkaar zijn. De mooie activiteiten, die we met onze overige gasten ook doen. Heel speciaal. De mannen hebben vooral de sneeuwscootertocht als heel gaaf ervaren. Dat ik ook wat de meeste gasten echt GAAF vinden. We hebben op het station van Bräcke afscheid genomen, vroeg in de ochtend. Nog één keer heel dicht bij elkaar en een dikke knuffel. Met de trein hebben zij hun terugreis vervolgd naar vliegveld Arlanda, Stockholm. Joke en haar gezin verbleven nog oud en nieuw over in Nederland en inmiddels is bijna iedereen weer op z’n eigen stekkie. Het was TOF!
De volgende gasten melden zich aan het eind van die dag. Ook met hen, bekenden, hebben 7 topdagen gehad. Wat hebben we en zij ook genoten. Samen met hen oud en nieuw gevierd in een prachtige grillhut. Knus en dicht bij elkaar om het vuur. Het was immers erg koud buiten. Geen vuurwerk, maar gezellige sterretjes! En toen kwam inderdaad ook een einde aan 2023.
Het jaar 2024 zal ons nieuwe uitdagingen en avonturen geven. We zullen ze blijven delen met jullie. Dank voor jullie mooie, lieve reacties.
