Vanwaar de zon opgaat

tot waar zij daalt, ondergaat…. een lied dat bij meteen bij mij opkwam toen ik wilde schrijven over de Zweedse winterzon. Deze zon doet ons heel veel goeds. Hij geeft een boost aan ons humeur en ons lichaam maakt er vitamine D door aan. Heb ik dat nu nog meer nodig nu ik tot de zestigers behoor? Uit onderzoek schijnt dat het tevredenheidsgevoel bij zestigers groeiende is. Voor mij geldt vooral dankbaarheid voor wat ik al allemaal heb mogen doen en beleven in die 60 jaren.

De zon in al zijn pracht

De zon is ons bekendste en belangrijkste hemellichaam, de bron van alle licht en warmte op aarde. De vierde dag schiep God de zon en de maan en de sterren. Ze geven ons licht en warmte, en onderscheiden dagen en jaren. Zonder zon zou er eenvoudig geen leven mogelijk zijn, zouden we geen energie en geen voedsel hebben. Ons slaapritme, de seizoenen, weer en klimaat, plantengroei en vogeltrek, landbouw en veeteelt, ziekte en gezondheid, voedselvoorziening en energiehuishouding, economie en vrije tijd, alles is op de één of andere manier verweven met de zon. Wat een creatie! Het is nu vooral ’s morgens, bij het openen van de gordijnen, een verrassing hoe de opkomende zon de lucht en het sneeuwlandschap kleurt. Er komen dan ook de meest prachtige plaatjes voorbij op FB. Ik zie er trouwens ook verscheidene uit Nederland langskomen.

Letterlijk

Hier schijnt ook zeker niet altijd de zon.

Letterlijk hebben we net een periode van zeker twee weken zonder zon achter ons liggen. Wanneer het sneeuwt is het natuurlijk bewolkt. Zweden kent een continentaal tot subarctisch klimaat met matige regenval, winterse sneeuw en redelijk aantal zonuren. We zitten nu in de donkerste periode van het jaar met steeds korter wordende dagen. Nu komt de zon op om 8.33 uur en gaat onder om 14.57. We zien wat dat betreft uit naar 21 december waarna de dagen weer zullen lengen. Gelukkig is het met deze vroege sneeuw, die zorgt voor weerkaatsing, iets minder donker buiten. Het is vaak dubbel genieten: van de sneeuw, in combinatie met de laaghangende zon, die mooie zonsop- en ondergangen creert. Dat schept idyllische en magische plaatjes met luchten in de kleuren paars, roze, oranje, geel, rood tot ijsblauw.

Figuurlijk

Figuurlijk schijnt hier ook niet altijd de zon. Onze ups en downs en worstelingen hebben we hier ook echt wel. Het roept ook regelmatig vragen op: Zijn we goed bezig? Is dit nog steeds wat we willen? Is ons concept haalbaar of moeten we deze bijstellen? Worden we nog steeds blij van wat we doen? Heel veel zelf willen doen maakt dat we mogelijk advies en input van anderen missen. Gelukkig hebben we hier een paar mensen waar we mee brainstormen en het belangrijkste voor ons is om met God in contact te blijven en het samen met Hem te mogen doen. We zijn er nog steeds van overtuigd dat dit onze plek is. Regelmatig zeggen we tegen elkaar: we zijn nog maar ruim een jaar bezig! We realiseren ons dat we zeker nog één en misschien twee jaar nodig hebben om onze droom hier goed te kunnen realiseren.

Veel kleine zonnetjes

Blijkbaar is het hier voor sommigen het moment om veel kleine zonnetjes aan te brengen in de vorm van kerstlampjes. Hoe eerder de sneeuw komt hoe eerder de kerstverlichting hangt, althans zo lijkt het. Niet vervelend hoor. Vooral wanneer we in het donker door de kleine dorpjes rijden is dit erg mooi.

Een andere reden is dat het aan brengen van de verlichting moelijker wordt met veel sneeuw en koude temperaturen. Vorige jaar kwam ik er achter, nadat het vanaf half november hier wit was, dat ik dit jaar begin november decoratiematerialen uit de natuur moest halen. Nu kwam de sneeuw 1 november en was ik weer te laat. Dan denken jullie misschien, nou dan kun je toch nog dennentakken uit de natuur halen, ondanks dat er sneeuw op de takken ligt? Maar om bij de dennenbomen te komen is een heel avontuur. Er ligt zeker 65 cm sneeuw, dus boven kniehoogte. Ik ga echt wel een poging wagen maar of het lukt?

Met veel dennengroen wil ik graag een fijne sfeer in de ontmoetingsruimte creëren. En ook ik ga nog veel kleine zonnetjes ophangen en er van genieten tot Pasen. En laten we nu eergisteren even een lunch sparktochtje maken naar het meer en een grote afgebroken tak zien liggen. Naast het hotel op het pad naar het meer. Dat is nog eens makkelijk aan dennnengroen komen. Het lag gewoon voor het oprapen. Net op tijd, want gisteren kwam Sietske me helpen om kerstversiering aan te brengen in de ontmoetingsruimte en de lichtjes in de bomen bij de ingang. We hebben een hele gezellig middag gehad. Buiten sneeuwde het en binnen de kerstmuziek aan! Het begint er op te lijken met al die kleine zonnetjes binnen. Nu kan ik verder met de details.

In het zonnetje gezet

Ja dat kan ook nog met deze temperaturen. 12 November was de dag dat ik 60 jaar geleden het licht in deze wereld zag. Dat ik een wereldburger werd. We zijn de dag begonnen met een gezamelijk video ontbijt met onze jongens. Zij in Nederland en wij hier in het Hoge Noorden. Het was erg gezellig. Ze hebben me verrast met een fotocollage, een lieve brief en veel mooie foto’s van onze belevenissen samen. Echt super mooi! Daarna op naar de kerk. Aan het eind van de dienst werd ik nog even in het zonnetje gezet, werd er voor me gezongen, mocht ik zweedse felicitaties en een mooie orchidee in ontvangst nemen. Tijdens de fika heb ik getrakteerd op wienerbroodjes.

Thuisgekomen nog mogen vieren met buren en vrienden. Het was een mooi internationaal gezelschap. Heerlijk samen gekletst en gegeten. Toch ook wel vreemd om het niet te kunnen vieren met onze jongens en familie. Even een knuffel van hen heb ik echt wel gemist. Gelukkig komen onze jongens met kerst 8 dagen. Dan wordt er heel wat afgeknuffeld hoor.

Op Zweedse les werden alle geslaagden voor de nationalproef Zweeds in het zonnetje gezet. We hadden afgesproken een week eerder taart mee te nemen. Zo gezegd zo gedaan. Blijkt dat ze dit een week hebben uitgesteld, maar dit was niet met ons gecommuniceerd. Wij hadden een heerlijke Hollandse appeltaart gebakkenen en hier met z’n allen heerlijk van gesmuld. De leerkrachten hadden 3 heerlijke taarten meegenomen en een cursist had heerlijke baklava gebakken. Dat was een heuse smulfika.

Het zonnetje was even ver te zoeken

Op onze klein buitenplaats, bij ons appartement, zag ik een koolmeesje fladderen bij een campingstoel. Bleek deze met de wang vastgevroren te zitten aan het aluminium. Het zonnetje was voor hem of haar ver te zoeken. Handschoenen aangedaan en voorzichtig het vogeltje vastgepakt. Met wat lauw water hebben we hem kunnen bevrijden en een tijdje in een doosje gestopt om even bij te kunnen komen. Later weer bevrijd en kon hij of zij de zon tegemoet.

In eens een enorm lawaai in de lucht. Het kwam steeds dichterbij. Een helikopter! Is er weer iets aan de hand met een dorpsbewoner, waardoor de heli op het weiland moet landen? De kopjes trilden op de tafel. Het was even beangstigend omdat ik wist dat hij heeeeel dichtbij was, hem niet kon zien maar wel voelde. Er lag heel veel sneeuw op de boomtakken en in een flits zaten we in een enorme sneeuwstorm en konden niets meer zien. Het was maar even en het lawaai en de storm nam af. De zon was weer te zien. Blijkt dat ze de elektriciteitkabel met de druk van de heli sneeuwvrij maken. Op sommige plekken zit er zeker 10 cm sneeuw om de kabel. Het was wel even schrikken hoor!

Ook de verkiezingsuitlag in Nederland was even schrikken. En ik denk velen met ons. Het zorgt in iedergeval voor een flinke opschudding. Nu maar hopen dat hier veel goeds uit mag voortkomen. Dat in Nederland de zon weer mag schijnen voor mensen die al jaren in een moeilijke situatie leven. Hier in Zweden heeft dit het journaal gehaald en vooral de enorme kieslijst met de vele partijen kreeg de aandacht.

Auto’s en ijzige kou

Onze auto heeft heel wat te verduren gehad de afgelopen week. Allereerst was hij verkouden en had een flinke snotneus. Ik hoop dat deze snotneus mij van een bekeuring heeft weten te houden. Ik ben geflitst! De zon verdween even in een flits voor mij! En nu….. elke dag met spanning naar de brievenbus. De snelheidsbekeuringen zijn hier echt niet mals.

De sneeuw lokte mij tot het maken van mooie autokapsel. De computer in de auto gaf aan dat er onvoldoende brandstof aanwezig was om de standverwarming, ook wel motorverwarming genoemd, aan te kunnen zetten. Ik kon er nog 100 km mee rijden. Maar volvootje vond dat te riskant! Wij namen de gok en …. verkeerd gegokt. De volgende ochtend, bij -25 graden in de nacht, liet volvootje het afweten. Vanalles nog geprobeerd, maar hij moest eerst meer diesel voordat hij verder wilde. Naar de kerk met dorpsgenoot en jerrycan vol met diesel gehaald. Bijgetankt en toen liet volvootje weten dat hij niet op de hoogte is gebracht van de extra 10 liter. De computer kon hier niets mee. Ja, hoe ga je dan te werk. Instructieboekje er dan toch maar bijgepakt. En ja hoor je moest op een speciale manier de computer resetten. Maar inmiddels was de accu ook leeggeraakt. Uiteindelijk heeft de buurman geholpen om de accu op te laden en is het allemaal goed gekomen.

Arbeiders, die bij ons te gast waren, konden hun bus diezelfde ochtend ook niet aan de praat krijgen. Ze hebben een oplegger geregeld en de bus naar het bedrijf, waarvoor ze werken, laten brengen. ’s Avonds kregen we nieuwe gasten en zij kwamen vlak bij ons vast te zitten. Met wat hulp van derden en ons is het uiteindelijk gelukt om de auto met aanhanger op onze parkeerplaats te parkeren.

De grote sneeuwschuivers maken hier regelmatig de wegen schoon, maar creeren bij de opritten dikke rullen sneeuw. Wanneer we niet in de gaten hebben gehad dat ze langs zijn geweest en er is sprake van strenge nachtvorst, is zo’n rul de volgende dag een ijsrul geworden. Daar moet dan echt een flinke sneeuwschuiver aan te pas komen om dat te verwijderen. We hebben twee inritten waarvan we er één een aantal dagen hebben moeten sluiten om schade aan auto’s van gasten te voorkomen. Zo zie je maar, ondanks dat we mogelijk in de herhaling vallen wat betreft onze belevenissen, valt er ook nog veel nieuws te beleven.